بازی روزگار به پایان نمی رسد

کشتی ما به آخر توفان نمی رسد

سیلاب لطف تو جهان را می برد، ولی

یک قطره اش به کام بیابان نمی رسد

شب تا سحر نشسته در راه اجابت ایم

دست دعای ما به آن دامان نمی رسد

مشتاق دیدن طبیب چشم های توست

بیمار عشق، گر چه به درمان نمی رسد

ما را به بوی غنچه ای مهمان کنی بس است

سهمی به ما از آن لب خندان نمی رسد

چون بیده مانده در زمستانیم و عمر ما

تا برگ سبز و زلف پریشان نمی رسد

راه خطای عهد شکستن به جان تو

حتی به انتهای خیابان  نمی رسد

دست ریا به پرده کعبه رسانده ای

دست دلت به خانه ایمان نمی سد

باغ بهشت و چاه دوزخ پیش ما یکی ست

وقتی که جان به حضرت جانان نمی رسد

#ادم

ماییم و سری بی سر و سامان و دگر هیچ

اندوه فراق و غم هجران و دگر هیچ

سهمی به من از سیب نگاه تو ندادند

من ماندم و رسوایی عصیان و دگر هیچ

تو رفتی و من ماندم و تلخی جدایی

تنهایی و تاریکی و توفان و دگر هیچ

یک عمر در این گوشه به یاد تو نشستیم

با خون دل و دیده گریان و دگر هیچ

در چشم خود از یاد حضور تو ندارم

جز خاطره زلف پریشان و دگر هیچ

رویای شب و روز من انباشته شد با

کابوس سراسر همه هذیان و دگر هیچ

آخر به جنون می کشد این قصه شیرین

آوارگی و کوه و بیابان و دگر هیچ

ما را به کجا می برد این موج تمنا

یک شهر پر از تهمت و بهتان و دگر هیچ

از عشق ندیدی که چه شد حاصل یوسف

یک پیرهن پاره و زندان و دگر هیچ

#ادم

مثل نسیمی موج و دریا را به رقص آور

باران شو و گل های صحرا را به رقص آور

باغ نگاهم خشک شد در قحطی شادی

با نم نم لبخند خود ما را به رقص آور

امروز ما در حسرت دیدار تو سر شد

با وعده دیدار ، فردا را به رقص آور

گاهی بیا تا مجلس کابوس های من

این پیرمرد غرق رویا را به رقص آور

با چادر گلدار خود در کوچه ئ  چشمم

چرخی بزن ، غم های دنیا را به رقص آور

دیوان شعرم خالی از شور است دور از تو

چون شمس مولانای شیدا را به رقص آور

در خون من مانند شعر ناب جاری شو

مثل غزل ها ، این قلم ها را به رقص آور

#ادم

به آیه آیه چشم سیاه تو سوگند
به سوره سوره صبح نگاه تو سوگند
به باغ پر عطش لاله های لبخندت
به رازهای نگفته در آه تو سوگند
به آبشار شب پر شکوه گیسویت
به شمع روشن روی چو ماه تو سوگند
به توبه های شکسته ، به دست های دعا
به تکه های دل بی گناه تو سوگند
دلم به یاد تو آهنگ زندگی دارد
به آیه آیه چشم سیاه  تو سوگند

#ادم

تا به كي نقش و نمايش ، تا به كي بازيگري

ظاهرت با اين يكي و باطنت با ديگري

          اين همه فرياد كردم عاشقم ، پايي بده

دست بر گوشت نهادي تا بگويي كه كري

من چو مجنونم اگر چه نيستي ليلا شما

چونكه دل دادن نمي داني چرا دل مي بري

آهوي چشم سياهت گرگ دارد با خودش

گر زليخا هم كه باشي ، در نهايت مي دري

#ادم

ابر سیاه چشم هایش غرق باران بود

خورشید یک لبخند پشت پرده پنهان بود

در جستجوی اعتماد شانه ای می گشت

انگار مثل فکرهای من پریشان بود

نیلوفری روییده در مرداب تنهایی

زیبایی خورشید در هرم بیابان بود

همرنگ داغ لاله پژمرده در پاییز

فریاد تلخ برگ مانده در خیابان بود

در دست هایش سیب سرخ خواهش حوا

در جیب هایش آتشی از جنس عصیان بود

اندیشه هایش غرق طوفان های شک آمیز

هر چند ،  دریای دل او پر ز ایمان بود

جایی میان  نور و ظلمت مانده سرگردان

تصویری از سرگشتگی روح انسان بود

#ادم

از رفتن بازمانده بود انگار
و روی پله هایی که به سوی روشنی می رفت
نگاهی را تماشا می کرد

مردی
شبیه من
 ایستاده بود
در برابر رویایی
که  عشق را
به شیرین ترین زبان
تفسیر می کرد

من ایستاده بودم
پله ها می رفت

و چشم هایش
بعد از آن همه ثانیه های آشنایی
به  سوال نگاهم
با علامت تعجب جواب دادند

او به سوی روشنی می رفت
و من
به سوی تلخ ترین پایان رویایی شیرین !!

#ادم

پنجاه و نو

پنجاه و هشت

پنجاه و هفت

ثانیه های زندگی

پشت چراغ قرمز ایستاده است

در ایستگاه متروک زندگی

مسافری

انتظارم را نمی کشد

خالی

سرد

غبار گرفته

مثل اتوبوسی پیر

که اجازه عبور از خط ویژه ندارد

در نفس های به شماره افتاده ام

حقارت را

احساس می کنم!

#ادم

قطره را سوداي دريا سوي دریا مي كشاند

عشق ليلي پاي مجنون را به صحرا مي كشاند

ذره چون بي تاب مهر روي ماه آسمان ست

خويش را تا خرمن خورشيد بالا مي كشاند

شعله هاي لاله دشت افروز شد ، پروانه ها را

دل به ياد شمع سوي دشت و صحرا مي كشاند

اي رخت آيينه دار چشمه عشق و محبت

تشنگي ما را به بوي آب آنجا مي كشاند

#ادم

چشمه اي بود

خشكيده

درختي

در باغ پژمرده

دفتري

بي كلمه اي!

"هستي" ، لفظي بود

كه هنوز

معنايي در اعتبار خود نداشت!

جوانه زدم

جاري شدم

چون قطره از دل سنگ

چون بوي شكوفه از تن شاخه

غزلي ناب در كتاب آفرينش

"انسان"

#ادم

آخرين انار

از بلندترين شاخه

خون دلش را

دانه دانه

نثار افتادگي برگ مي كند !

يك روز

شاخه از انار تهي مي شود

درخت از شاخه

و زمين از درخت !

من اما آن روز

هنوز

سرگشه ميان توهم و ترديد

سيب مي چينم

از شاخه ای

که شايد

درخت انار نباشد

#ادم

تهي از عشق

انسان

آيينه اي ست

در برابر هيچ كس

پنجره اي  گشوده

به هيچ  سو

آونگ ميان دو هيچ

هيچ!

#ادم

سكوت يعني هيچ!

حتي شب

بي صداي جيرجيرك ها

رسميت نخواهد يافت.

نفرت را باور دارند

زير صفير گلوله اي

واقعيت آن را اثبات مي كند

اما

حقيقت خاموش عشق را

هيچ كس

ايمان نمي آورد

امروز

زندگي يعني

دستي براي تمنا

سري براي تعظيم

و

زباني كه نبايد سرخ باشد!

#ادم

افتاد

بر خاك افتاد

نه چون سيب در درگاه كمال

بر خاك افتاد

نه چون برگ زير پاي نسيم

افتاد

چون قاصدك

از نردبان باد

وقتي

افتادگي را انكار مي كرد

بر خاك افتاد

#ادم